Miljoenen toeristen strijken elk jaar neer op Gran Canaria in de hotels of appartementen van het toeristische zuiden, dat ook wel 'Costa Canaria' wordt genoemd. Hier vind je de bekende stranden van San Agustín, El Inglés, Maspalomas en Meloneras. Veel bezoekers weten waarschijnlijk niet eens dat deze allemaal in de gemeente San Bartolomé de Tirajana liggen. Het is de grootste gemeente van het eiland en naast de kilometerslange stranden aan de kust, is er ook een prachtig binnenland.
Natuurlijk is wat je het eerst opvalt de kust met de vele hotels, de winkelcentra, de boulevards en de vele restaurants. Culinair valt er hier veel te beleven en veel restaurants werken met producten van het eiland. Op het eiland groeit veel tropisch fruit en allerlei groente - verser kan het bijna niet. De canarische keuken is gevarieerd en gaat verder dan de 'papas arrugadas', de zoute kleine aardappeltjes die iedereen wel kent. Elk dorp heeft ook nog eens zijn eigen specialiteiten.
Achter de Costa Canaria ligt het binnenland met vruchtbare landbouwgrond. Het klimaat en de ligging van het eiland lenen zich voor de teelt van tropisch en subtropisch fruit van hoge kwaliteit. Ook de traditionele olijventeelt is weer nieuw leven ingeblazen en zorgt voor de 'virgen extra' olijfolie. De bijen die zo belangrijk zijn voor de bestuiving van alle groenten en fruit doen het op Gran Canaria goed en leveren een heerlijke bloemenhoning. De geiten die hier worden gehouden zorgen voor een heerlijke aromatische geitenkaas. De geitenkaas wordt na de rijping vaak geserveerd met gofio of paprika. Maar dit is nog niet alles, want ook wijn wordt in deze streek gemaakt. De moderne wijngaarden leveren een kwaliteitswijn die je zeker eens moet proeven.
Van alle landbouwers en veehouders zijn de herders het meest aan hun werk verbonden, dat vaak van generatie op generatie wordt doorgegeven. Tegenwoordig zijn de herders hier veehouders geworden. Ze hoeven niet meer over het hele eiland naar voldoende gras op zoek te gaan en de geiten staan meestal op stal zodat ze hun voeding op de juiste tijd krijgen en elk dier de juiste voedingsstoffen binnenkrijgt.
Dat was vroeger wel anders. Een oude herder vertelt hoe hij aan het einde van de twintigste eeuw over het eiland liep met zijn kudde. “Ik had eelt op mijn vingers van het gooien van stenen om mijn dieren in de juiste richting te bewegen. We liepen naar het binnenland en weer terug, berg op, berg af”.
“Dat is het dagelijks leven van een herder”, zei José Suárez, afkomstig uit de buurt van Bahía Feliz. Dit is te lezen in het boek over de herders 'Ruta de pastores' (Yuri Millares, 1996): “Met wat stenen, een goed fluitsignaal en een hond kon je honderden schapen of geiten hoeden, in de tijden dat je hiervoor vele kilometers aflegde door diepe dalen en over bergruggen, over veel droge grond en langs sappige akkers waar je je vee vandaan moest houden.” De veekraal werd niet gebruikt om het vee op te sluiten, maar, in de woorden van deze herder: “om de schaduw op te zoeken”.
Jacinto Ortega is een andere traditionele herder die nog zijn vee over de velden hoedde in de tweede helft van de vorige eeuw in de buurt van San Agustín. Toen hij met pensioen ging, deed hij zijn geiten over aan zijn kinderen. Een van de dingen die hij zich nog goed herinnert is het slapen in de grotten. En hij sliep niet eens altijd overdekt in een grot. “Hoog in de bergen dreef je het vee bij elkaar en zelf bleef je dan in de dorsplaats slapen. Want daar werden linzen, gerst, tarwe en rogge opgeslagen en gedorst. Je moest daar dan blijven om te zorgen dat het vee niet binnenging en alles opat. Je sliep daar prima.” De kaas is nog dezelfde. Kom deze en andere heerlijkheden maar eens proeven en dan heerlijk uitrusten op het strand.
