Garrote było zawsze narzędziem wyjątkowo przydatnym dla kanaryjskich pasterzy, którzy używali go do przemieszczania się jako elementu podpory, lub też przedmiotu obrony, jeśli wymagały tego okoliczności.
W tej walce, polegającej na zwyciężeniu przeciwnika bez wyrządzenia mu krzywdy, liczą się przede wszystkim poszczególne chwyty i podejścia, jak również kopnięcia oraz ciosy mające na celu obalenie przeciwnika i użycie dużego i silnego garrote, którego ciężar się równać z ciężarem zawodnika, a długość może go przerastać o jedną czwartą wysokości. Jednakże, wymiernikiem tej dyscypliny nie jest sam wymiar garrotes, ale sposób posługiwania się nimi.
Główna taktyka polega na używaniu garrote w sposób obronny i jednocześnie atakujący, przez co sylwetki zawodników musi być zawsze zwrócone przodem do siebie, gdyż jest to pozycja najbardziej stabilna i bezpieczna, pozwalająca na ochronę zawodnika stojącego za garrote, a zarazem na naprzemienne używanie obydwu końców garrote dzięki dwóm typowym dla gry ruchom zwanym „el braceo” i „mudar las manos”.
